Ha Noi -

Deze blog schrijf ik vanaf mijn hotelkamer in Ha Noi, op de 6e verdieping van het HeartHotel, uitkijkend over het prachtige Hoan Kiem Lake (meer). Deze plek waar de ochtenden magisch zijn en je de energie echt voelt stromen.
Na afloop van idyllisch Hoi An en de heerlijke ontspannen sfeer daar is er geen betere plek in Hanoi dan vlakbij dit meer, om de magie nog langer te laten voortduren.
Jess opperde om dit keer in Hanoi voor een ander hotel te gaan in de gezellige toeristenbuurt om de hoek van het meer. Zo gezegd, zo gedaan en na twee dagen in Madame Moon’s Guesthouse verbleven te hebben waren ze volgeboekt en waren we genoodzaakt om ons huis een deurtje verder te zoeken. En zo belandde ik vol in het Hart en vol in mijn hart in het drukke Hanoi, wat ik eerder zo anders heb beleefd.
Zestien december kwam ik hier voor het eerst en kon niet echt wennen aan de drukte en het niet ophoudende verkeer. De kaart leek wel 4 dimensionaal en al wandelend leken de straatjes op de paden in Alice in Wonderland.
Inmiddels ben ik veel relaxter, hebben we een rustiger plek en beheersen we de Vietnamese woorden die we nodig hebben om ons leven hier aangenaam te maken (an chai = ik ben vegetarisch; rau = groenten; yum = garnalen, sin chai = hallo; enzovoorts….)
De straten hier vlakbij worden ons eigen en we gaan nog steeds naar het koffie walhalla van het Cong Caphe en de rust van de Zinith yogastudio. Ook een goede massagestudio gevonden, dus onze routine bestaat uit het meer in de ochtend, daarna ontbijten in het hotel, lekker douchen en daarna schrijven/lezen/onze volgende plek/hotel etc. uitvogelen, massage, lunch, yoga, met tussendoor onze koffiemomentjes en heerlijke fruit juices. Top routine zeg ik :)
Maar bovenal, ben vooral ikzelf blijkbaar veranderd in de afgelopen zes weken…. Ik zit heerlijk in mijn gevoel, alles mag er zijn, ik maak me niet druk over wat dan ook en geniet van no-judgement.
In de afgelopen weken heb ik best wel moeilijke momenten gekend. Me dagen niet echt happy gevoeld zonder echte aanleiding en ‘niet mezelf’. Wel had ik het idee dat mijn reis dusver weinig verdiepend was en vooral toeristisch; niet echt de spirituele verdieping dus waar ik naar op zoek ben.
In Nederland had ik het het afgelopen jaar erg goed naar mijn zin, dus het was zeker even wennen om me minder prettig te voelen, maar absoluut ook een reality check! (it ain’t all cinnamon and sunshine volgens Jess…. ;) Maar goed, ik zou ik niet zijn als ik hiervoor een ticket naar huis had geboekt en me hierbij had neergelegd. Dus om meer vorm te geven aan de verdieping die ik zoek ga ik naar een tien daagse stilte retraite in Koh Phangan en is mijn visum voor India in de maak. Want waar beter dan in een ashram in India kun je de onderste steen boven halen?

Even een korte anekdote over mijn visum voor India: gezien je een visum moet hebben als je in India aankomt, was ik genoodzaakt dit of hier in Vietnam te regelen of in Thailand - Bangkok.
Gezien Bangkok niet mijn favoriete grote stad is en dit proces gerust een week kan duren, besloot ik voor Hanoi te gaan om deze duurbetaalde sticker vast in mijn bezit te hebben.
De website gaf aan dat het hier 4 a 5 werkdagen duurt en gezien ik de 26e doorvlieg naar Thailand moesten Jess en ik de 19e toch echt in Hanoi zijn zodat ik voor 12.30u op de Ambassade was met alle papieren in orde. Inmiddels had ik mijn aanvraag online gedaan en geprint en gewapend met mijn pasfoto(’s) en de benodigde dollars was ik op weg naar de ambassade.
Natuurlijk was de planning just-in-time (Jess en ik hebben in onze vorige reis bijna 3 vluchten gemist… met dank aan vertraging en snelle taxi’s etc viel het allemaal toch net de goede kant op)
en werden we om 11.40u ergens in Hanoi vers uit de bus gegooid. Jess in een taxi gezet met onze grote backpacks en ik met mijn rugzak op zoek naar een moto-bike (motortaxi). Natuurlijk had ik geen adres, maar dankzij iemands hulp een adres en een vertaling voor mijn chauffeur.
Zo belandde ik, in ieder geval op tijd, (11.50u denk ik) op de ambassade. Gelukkig was het niet druk en mocht ik plaatsnemen totdat ik in een kamertje werd geroepen. Natuurlijk geen idee waarvoor je in het kamertje geroepen werd, maar ik was in goede doen en gooide mijn allerliefste glimlach en ‘hello sir’ (ik wist niet of het nog morgen of al middag was) naar de nogal nors kijkende Indier achter zijn bureau. Stilte. Stilte. ‘Papers’. Stilte.
Dus ik nam plaats en overhandigde het geprinte formulier aan de inmiddels nog minder vriendelijk kijkende heer tegenover mij. ‘ Passsssport’. En ik gaf mijn paspoort. De sfeer was niet echt plezant en ik voelde me enigszins krimpen in het bijzijn van deze niet zo blije energie tegenover mij.
Vers van de reis zat mijn boarding pass nog in mijn paspoort, wat de man niet op prijs stelde en dit toonde door de boarding pass naar mij toe te gooien met een nonchalance alsof hij dit ieder uur van de dag doet.
Nu ben ik mij tegenwoordig meer bewust van de ruimte die ik inneem en dit leek mij een goed moment om te oefenen met niet in te krimpen, maar de man te ‘killen met kindness’. So that’s what i did… Na een check van mijn gegevens in mijn paspoort met hetgeen op het formulier blafte de man 63 dollar naar me. En op internet had ik gelezen dat het 43 was…. dus met mijn 50 dollar (ze accepteren geen Vietnamese Dong) kwam ik er dus echt 13 te kort. Ik herhaalde, enigszins verbaasd: ’63?’ en hij blafte ‘ YES!!!”
Met nog 25 minuten te gaan tot sluitingstijd van de ambassade had ik nu een mooie uitdaging om ergens 13 dollar vandaan te toveren. Na mij geëxcuseerd te hebben (‘i am very sorry sir’) was er de vriendelijke receptieheer die mij een kaartje gaf met een adres om aan dollars te komen.
Natuurlijk een stuk lopen, maar na 5 straten, 2 banken en nog steeds geen dollars, belandde ik in een of ander vaag winkeltje waar een dame naar me lachte toen ik ‘dollar exchange?’ vroeg.
Na haar hartelijk bedankt te hebben haastte ik mij als een speer terug naar de ambassade.
Niemand meer in de wachtkamer en ik mocht zo doorlopen naar ‘het kamertje’. Niet dat ik daar nu heel enthousiast bij werd, maar in ieder geval was ik weer een stap verder in het visum proces.
De man keek mij heerlijk verveeld aan toen ik binnenkwam, ik toverde mijn allerliefste glimlach tevoorschijn en ik legde het geld voor hem neer. Geen hallo of wat dan ook, maar hij telde het geld en smeet het in de la van zijn bureau. Vervolgens: what will you do in India? where will you go?
Ik antwoordde dat ik voor yoga en ashrams naar India kom en van plan ben te gaan naar Rishikesh en Goa. En dat ik geen idee heb of ik een week of 3 maanden blijf en wil ervaren hoe ik India beleef. Geen reactie of niks, alleen een pijnlijke stilte….
Toen zei hij: 27th you can return for your passport. En ik zei, zichtbaar geschrokken: 27th????? I leave the 26th for Bangkok… Ik zei dat de 22e of 23e in staat was om terug te komen en na een intense blik schreef de man 23/1 op het papier en kreeg ik een knikje om te vertrekken. I antwoordde met ‘Thank you for your patience’ en een lach die voor 99% vooral uit opluchting bestond. What a day……. (en fingers crossed dat mijn visum morgen op me wacht!!)

Morgen, vrijdag de 23e, begin ik de dag weer met aerobics en dansen langs het meer, om daarna te ontbijten en naar de ambassade te gaan voor mijn paspoort en visum. Daarna pakken we een bus richting Hai Phong om een 3 daagse trip te gaan doen in (de buurt van) Halong Bay. Excited!!!
En dan zit mijn Vietnam avontuur er al weer bijna op. Maandag door naar Bangkok en dinsdag door naar Koh Phanghan voor yoga, massages, girl time and who knows what more?
Ik weet in ieder geval dat ik een gezegend mens ben en waardeer iedere minuut van deze reis.
En het is fijn te weten dat er zoveel lieve mensen in Nederland zijn waar ik zoveel mee heb. Xxx